اگر چه ثانیه ها از میدان زمان می گریزند

ولحظه ها غریب ترین غروب غربت را به نمایش می گذارند .

افق نگاهم تا دور دست ها

فقط سرخی غروب راا می بیند

که انگار می خواهد به سپیدی طلوع گره بخورد .

در سرد ترین لحظه های هستی

غنچه ای از انتظار می شکفد

و در یک آن تمام حسن یوسف ها پر می گیرند

تا طنین آمدنش در هوا پخش شود .

 هرگز قانع نبوده ام که زرد رنگ نفرت است  

و عشق را باید قرمز نوشت

هرگز گل زردی به کس نداده ام 

الا اینکه گمان می بردم  دوستم دارد

ومن درسراب این خاطره شیرین دل به کسی سپردم

که گل زردی را به دستم داد

ومن نفرتش را عشق می پنداشتم

وگل زردی هدیه اش دادم.

خبر آمد خبری در راه است

                                  سر خوش آن دل که از آن آگاه است

شاید این جمعه بیاید شاید

                                    پرده از چهره گشاید شاید

سلام به تموم کسانی که وارد وبلاگ اسوه نخبگان شدند وخواهند شد.امیدوارم که هممون دست در دست هم دهیم  وبلاگ خود را کنیم آباد   البته در متن ادبی بالا بیشتر سروکارم با کسانی هست که به وبلاگ حقیرانه ما سری میزنند وهمون طور که از سخنان گوهربار مانخبه ها استفاده می کنند ولذت می برند _که امیدواریم ببرند_ یه دستی به سر و روی صفحه کلید قشنگشون بکشند و با نظرات خودشون وبلاگ مارو منور کنند به نور پیشنهادات و انتقاداتشون تا همگی باهم از یک وبلاگ صمیمانه و بدون عیب و نقص لذت ببریم.(فکر کنم لذت رو یه بار دیگه به کار برده بودم!)

خب دیگه عرایض بنده تموم شد و همین امروز اولین مطلب که برگ سبزیست تحفه ی ......... رو به وبلاگ جون ارسال می کنم. مارو از نظراتتون بی بهره نگذارید.

                                                       درپناه خالق نیلوفرها جاودانه باشید...

                                                                                  نویسنده: وفا

بهنام تک درخت وجودم درکلیبا عرض سلام و خیر مقدم خدمت همه خوهران و برادران عزیزم.

سای عشق

این اولین مطلب ما در وبلاگ اسوه  نخبگان است.

اینجا یک کلاس وبلاگنویسی در زیرزمینی در یکی از کوچه های تنگ و قدیمی شهر قم است.

چه کسی فکرش را می‏کرد روزی صدایی از زیر زمین به گوش دنیا و آسمان برسد؟